Ons aikido kenmerkt zich door veel nadruk op gezonde, ontspannen bewegingen en veiligheid. Tijdens de training zijn we aandachtig en bewust bezig met ons eigen lichaam en dat van onze trainingspartner. We leren vallen en aanvallen neutraliseren. De trainingen zorgen voor zelfvertrouwen, soepelheid, reactievermogen en vitaliteit en maken en houden je fit. Aikido training zorgt voor een gevoel van tevredenheid en trots.
Aikido kan zowel een intensieve training voor het hele lijf zijn, door veel rollen en vallen, als ook een training voor aandacht en bewustzijn, met weinig lichamelijke inspanning. Hierdoor zijn er ook bij lichamelijke beperkingen veel trainingsmogelijkheden. Wij proberen je training aan te passen aan jouw voorkeuren en mogelijkheden.
De leden zijn een gevarieerde groep mensen met als gemene deler het plezier in aikido. Zie onze fotogalerij voor een eerste indruk. Kom vooral een keer meedoen om te zien of aikido ook bij jou past!
Aikido is ontwikkeld door Morihei Ueshiba (1883-1969) en als Budo-discipline relatief nieuw. De basisprincipes en technieken zijn echter terug te voeren tot oude disciplines als AikiJutsu, JuJutsu en zwaard- en stokkunsten. De traditionele krijgskunsten waren er primair op gericht om een tegenstander te overwinnen. Het moderne Aikido kent geen competitie en is een bewegingsleer die de fysieke en mentale gezondheid van de beoefenaar ten goede komt.
Grondlegger
Morihei Ueshiba, de grondlegger van Aikido, werd geboren op 14 december 1883 in de Wakayama provincie te Japan. Hij was in zijn jeugd veel ziek en nogal zwak, wat ervoor zorgde dat hij liever binnenshuis bleef om boeken te lezen in plaats van dat hij buiten ging spelen. Zijn vader zorgde ervoor dat hij ging zwemmen en sumo worstelen waardoor hij fysiek sterker werd.
Op school verveelde hij zich en hij is toen maar gaan werken. Uiteindelijk realizeerde hij zich dat zijn grootste affiniteit bij de vechtkunsten lag. Hij genoot enorm van zijn studie van het Jujutsu in de Kito-ryu dojo en van het zwaardvechten in de Shinkage Ryu dojo. In de Russisch-Japanse oorlog besloot Morihei om in dienst te gaan. In 1903 was hij aktief als infantarist in het Japanse leger. Na de oorlog keerde hij terug naar de boerderij van zijn ouders. Zijn vader had een dojo voor hem gebouwd waar hij kon trainen onder de bekende Jujutsu leraar Takaki Kiyoichi. In de lente van 1912 toen hij 29 was is hij naar Hokkaido verhuist om onontgonnen land te gaan ontginnen. Na een paar jaar hard werken begon de welvaart in het dorp, waarvan hij dorpshoofd was, toe te nemen. Morihei was inmiddels verschrikkelijk gespierd en sterk geworden. Het was tijdens zijn verblijf in Hokkaido dat hij Sokaku Takeda ontmoette. Deze grootmeester in het Daito-ryu Aikijutsu was Morihei’s meerdere wat betreft de vechtkunsten en hij begon dan ook direkt onder hem te trainen.
Toen Morihei hoorde dat zijn vader ernstig ziek was vertrok hij naar het huis van zijn ouders. Onderweg in de stad Ayabe ontmoette hij Deguchi Onisaburo de leider van de Omote-kyo beweging. Hij raakte zo onder de indruk van deze persoon en deze religie dat hij drie dagen langer in Ayabe bleef. Toen hij uiteindelijk thuis arriveerde was zijn vader al overleden. De dood van zijn vader kwam hard aan. Hij besloot toen om al zijn bezittingen te verkopen en bij Deguchi Onisaburo in de leer te gaan in Ayabe. Deguchi was een pacifist en een voorstander van geweldloos verzet en universele ontwapening. Ueshiba is acht jaar bij hem gebleven. Ueshiba heeft gezegd dat Sokaku Takeda hem zijn ogen heeft geopend voor de essentie van Budo maar dat zijn verlichting toe te schrijven was aan zijn Omoto-kyo ervaringen.
Rond 1925 toen Ueshiba is zijn vroege veertiger jaren was, heeft hij diverse spirituele ervaringen gehad die zo’n indruk op hem hebben gemaakt dat die zijn verdere leven voor altijd beinvloed hebben. Hij realizeerde dat het werkelijke doel van Budo liefde voor alle wezens was. In de daarop volgende jaren kreeg hij steeds meer leerlingen en begon hij aan de bouw van een dojo in Tokyo. Deze dojo, de Kobukan, was klaar in 1931. Tot aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was hij erg druk met lesgeven. In de volgende tien jaar werd Ueshiba steeds bekender en werd er steeds meer over hem gepubliceerd. In 1942 keerde hij terug naar het platteland waar hij in het dorp Iwama de Aiki shrine en een nieuwe dojo bouwde. Iwama wordt door velen beschouwd als de geboorteplaats van het moderne Aikido. Voordat hij naar Iwama verhuisde noemde hij zijn kunst Aikijutsu en Aiki-Budo en was het meer een vechtkunst dan een spiritueel pad. Van 1942 tot en met 1952 perfectioneerde en consolideerde Ueshiba de verschillende technieken en de religeuze filosofie van Aikido. Na de oorlog groeide het aantal leerlingen in Tokyo zeer snel onder de leiding van O-Sensei’s zoon, Kisshomaru Ueshiba, en Koichi Tohei. Morihei Ueshiba stond nu bekend als “O-Sensei” (de grote leraar), de Meester van Aikido, en kreeg vele onderscheidingen van de Japanse overheid.
Tot aan het einde van zijn leven bleef hij zijn “Weg” perfectioneren en verloor nooit zijn wil om hard te trainen. In de lente van 1969 werd O-Sensei ziek en zei hij tegen zijn zoon Kisshomaru: “God roept mij….” Op 15 april werd zijn toestand kritiek. Zijn laatste boodschap was: “Aikido is voor de hele wereld. Train niet voor egoistische redenen, maar voor alle mensen ter wereld.” In de vroege ochtend van 26 april 1969 stierf O-Sensei op zesentachtig jarige leeftijd. Twee maanden later stierf zijn vrouw Hatsu.